Postępująca choroba układu nerwowego polegająca głównie na zaburzeniach ruchowych. Rozwija się powoli, rozpoczynając zazwyczaj od dyskretnego drżenia jednej ręki. Poza nasilającym się drżeniem prowadzi do spowolnienia ruchowego lub zamrożenia ruchów.
Pierwsze symptomy
Przebieg choroby ma indywidualny charakter, najczęściej z podstępnym początkiem. Wczesne objawy są zwykle dyskretne i niezauważane przez chorego. Objawy dotyczą najpierw jednej połowy ciała i pozostają gorsze po tej stronie nawet gdy choroba zaczyna dotyczyć obu stron ciała.
Wśród głównych objawów występują:
- Drżeniedrobnofaliste kończyn (zwykle ręki) występujące w spoczynku, ustępujące podczas wykonywania ruchów celowych. Objawia się w ruchach palców i ma charakter imitujący „kręcenie pigułki” lub liczenie pieniędzy”. Objaw ten nie zawsze jednak występuje.
- Spowolnienie ruchowe (bradykinezja) – wraz z rozwojem choroby upośledza zapoczątkowywanie ruchów dowolnych. Sprawia, że wykonywanie nawet najprostszych czynności zaczyna zabierać wiele czasu. Może obejmować wszystkie części ciała, prowadząc do zaburzeń chodu (chód drobnymi kroczkami, z powłóczeniem nogami, bez współruchów kończyn górnych).
- Sztywność mięśniowa – polega na wzmożonym napięciu mięśni, prowadząc do ograniczenia ruchów kończyn i dolegliwości bólowych.
- Zaburzenia postawy i równowagi – sylwetka staje się pochylona do przodu, z niewielkim ugięciem kończyn górnych i dolnych, wysunięciem barków i ramion do przodu. Występuje skłonność do upadków.
- Zubożenie mimiki twarzy (hipomimia) – polega na zmniejszeniu ekspresji twarzy (rzadsze mruganie powiek, zubożenie poruszania ustami, ślinotok).
- Zaburzenia mowy – ciche, monotonne wypowiadanie słów, trudność z prawidłowym modulowaniem głosu, zacinanie się, powtarzanie wyrazów, zachwianie przed wypowiedzeniem zdania.
- Otępienie – w późnych stadiach choroby u niektórych chorych pojawiają się zaburzenia poznawcze, głównie dotyczące pamięci.
Najważniejsza obserwacja!
Postęp choroby jest wolny, jednak brak leczenia prowadzi do utraty zdolności do samodzielnego poruszania się i unieruchomienia w łóżku. Dlatego w przypadku zauważenia występowania któregokolwiek z powyższych objawów należy udać się do lekarza – nie tylko aby potwierdzić chorobę, lecz również wykluczyć inne schorzenia mogące powodować występowanie podobnych objawów.
Po ustaleniu rozpoznania choroby Parkinsona konieczna jest stała współpraca z lekarzem prowadzącym, aby wdrożyć i kontrolować przebieg leczenia, z ewentualną modyfikacją terapii w razie pojawiania się nowych objawów choroby. Niektóre zmiany stylu życia również są pomocne w łagodzeniu objawów:
- Odpowiednia dieta – bogata w błonnik, zawierająca dużo warzyw i owoców, produkty zbożowe oraz dużo płynów, co pozwala na skrócenie czasu zalegania pokarmu w żołądku, normalizację perystaltyki jelit i zapobieganie zaparciom
- Pomoc w chodzeniu – zapobieganie zaburzeniom równowagi i upadkom można uzyskać poprzez noszenie odpowiedniego obuwia na płaskiej podeszwie, ze stabilizacją pięty, zapewnienie dobrej widoczności (dobór odpowiednich okularów, oświetlenie, w tym również w nocy), unoszenie stóp podczas chodzenia, zwrócenie uwagi na utrzymywanie odpowiedniej postawy, unikanie dłuższego stania ze złączonymi nogami, używanie pomocy takich jak laska lub chodzik, unikanie trzymania przedmiotów w rękach podczas chodzenia, odwracanie się po linii przypominającej literę „U”, a nie wokół osi ciała.
- Pomoc w ubieraniu się – zapewnienie odpowiedniej ilości czasu na przebieranie, układanie ubrań w pobliżu, wybieranie ubrań, które łatwo wsuwać, takich jak proste sukienki lub spodnie z elastycznym pasem, wybieranie zamków błyskawicznych zamiast guzików.
info.: ForumPediatryczne.pl
