Dla botanika stewia to jedna z 240 roślin z gatunku astrowatych, rosnących naturalnie w tropikalnych i subtropikalnych rejonach Ameryki. Najpopularniejszą z tych roślin jest pochodząca z Brazylii i Paragwaju Stevia rebaudiana. Zawarte w jej listach substancje są 200-300 razy słodsze od sacharozy. Dzięki temu stewia może znaleźć zastosowanie w produkcji żywności o obniżonej zawartości cukru oraz niskokalorycznej.
Najprościej używać stewii w postaci świeżych lub suszonych listków. W takiej formie doskonale sprawdza się ona np. do słodzenia herbaty. Bardziej praktyczne jest jednak stosowanie stewii w formie płynnego ekstraktu. Tego typu słodzik można przyrządzić samodzielnie w domu gotując liście stewii przed parę minut w niewielkiej ilości wody, a następnie przecedzając. Uzyskany skoncentrowany słodki wywar można przechowywać w lodówce nawet do dwóch tygodni.
Stewię zaleca się głównie do słodzenia napojów, ale można ją również wykorzystywać do słodzenia różnorodnych potraw i deserów, również kwaśnych oraz wymagających obróbki termicznych. Trzeba jednak mieć na względzie, że stewia oprócz intensywnej słodyczy wnosi do potraw również specyficzny ziołowy posmak, który ogranicza jej zastosowanie kulinarne.
Paragwajscy i Brazylijscy lekarze, którzy w przeciwieństwie do swoich kolegów, z tak zwanych krajów rozwiniętych, często korzystają z wielowiekowych doświadczeń medycyny ludowej, pokładają w stewii dużą nadzieję na skuteczną walkę z cukrzycą. Na kongresie Międzynarodowej Federacji Diabetycznej przedstawili oni spostrzeżenia ze swoich badań, z których wynikało, że regularne spożywanie stewii (nawet w małych ilościach), przyczynia się do normalizacji poziomu cukru we krwi. Zaakcentowali, że nie stwierdzono żadnych skutków ubocznych. Jest zupełnie inaczej, dr. Miguel Ovidio, który jest profesorem na National Universitet w Paragwaju podając chorym na cukrzycę pół łyżeczki ekstraktu ze stewii dziennie, zauważył, że pierwszą reakcją była ogólna poprawa samopoczucia badanych przez niego pacjentów.
